Дзесьці ты хаваешся ў закуцьці,
У самоце сэрца галадае.
У цябе зялёныя пачуцьці,
Бо зусім, зусім ты маладая.
Спачуваеш слаўнаму гэрою,
Плачаш і сьмяешся за чытаньнем.
Смаглы смутак тут не за гарою
Ахапіў душу тваю паўстаньнем.
Ты чытаеш кніжку, а трывога
Эпілёгу шчаснага шукае.
Жах, ахвяры, голад, боль былога –
Вось яна, гісторыя цяжкая!
Толькі радасьць зрэдку выплывае
Сьветлымі падзеямі ў краіне.
Ведай! мова родная, жывая,
Мова нашых продкаў не загіне.
Ты чытаеш кніжку – у зацішку,
I далёка ад чужога вока.
Сёньня сьвет табе раскрыўся крышку,
Заўтра ён раскрыецца шырока.
|
|
